Awakenings 1990 / Penny Marshall
نقشی که رابرت دنیرو در فیلم بر عهده دارد از آن دست نقش آفرینی هاییست که فرصتی برای یک بازیگر میتواند باشد تا استعدادِ خودش را به همه نشان دهد .بازی دنیرو را میتوان در کنار بازیِ داستین هافمن در " مرد بارانی " , جک نیکلسون در " پرواز بر آشیانه ی فاخته " و دنیل دی لوئیس در " پای چپ من " قرار داد . همونطور که دیدید فقط بازیگر هایی اینچنینی میتوانند از اینجور نقش آفرینی ها , بازی هایی به یاد ماندنی بسازند . بازی بیرونی یا برونگرا مخالفان و موافقان خود را دارد ولی اینجور نقش ها در بیشتر اوقات بین مردم و جشنواره ها موفق تریند . بازی رابین ویلیامز در فیلم دقیقا نقطه ی مقابل بازی رابرت دنیرو است , بازی رابین ویلیامز در این فیلم نقش آفرینی مورد علاقه ی من از اوست . بازی او در نقش دکتر سایر بهترین جواب برای این سوال است که " چگونه رابین ویلیامز نقش آفرینی های سینمای کمدی را ارتقا داده؟ " . نزدیکترین بازی ای که به ذهنم میرسه در شبیه بودن به بازی ویلیامز تو سال های اخیر بازی جیم کری در فیلم " درخشش ابدی یک ذهن پاک " است ولی بهترین بازی جیم کری , کمال خاص بازیِ ویلیامز را ندارد . رابین ویلیامز در نقش دکتر خجالتی , پخته ترین بازی اش را ارائه میدهد . سکانس مورد علاقه ی من از بازی او آن سکانسی است که ویلیامز در اتاقی نشسته و فیلم های که از لئونارد ( دنیرو ) در طول مدت درمانش را گرفته است را نگاه میکند , در چهره ی او چیزی فراتر از یک پشیمانی وجود دارد . او از این حسرت میخورد که فهمیده چقدر آسان میشد این درمان را پایدار نگه داشت .
