دگما 95
نکته ی جالب دیگر آن است که عنوان در فیلم های دگمایی نقش چندانی ایفا نمی کند. تا آنجا که بخشی از این فیلم ها با شماره نام گذاری شده اند. نکته ی دیگری که جزو اصول دهگانه دگما 95 نیست ولی به عنوان یک اصل، فیلمسازان این سبک را ملزوم به رعایت آن می کند، این است که فیلم دگمایی باید یک فیلم بلند باشد. علت این تصمیم گیری از طرف پایه گذاران این سبک، جلوگیری از ساخت فیلم های کوتاهی است که توسط فیلمسازان بی تجربه ای که تسلط کافی بر کارگردانی ندارند ساخته می شوند. این فیلمسازان به علت دانش اندک خود در زمینه فیلم، استفاده از سبک دگما 95 را به علت زیر پا گذاشتن قواعد کلاسیک، راهی می دانند که بتوانند بوسیله آن اشتباهات و ضعف های فیلم خود را زیر سایه دگما 95 پنهان کنند.
اما اگر بخواهیم به سرچشمه های دگما 95 اشاره کنیم، باید به سراغ فیلمی برویم که در درجه ی اول ما را شگفت زده خواهد کرد. تفکرات وودی آلن و بخصوص فیلم شوهران و همسران تاثیر بسیاری بر پیدایش دگما 95 داشته اند. در شوهران و همسران با زوجی روبروییم که زمانی که خبر جدایی یک زوج دیگر را می شنوند، دچار هیستری می شوند. فیلم توجه بیشتر خود را به موضوع اصلی معطوف می کند، موقعیتی که بازتاب بسیار واقعی وقایعی است در زندگی شخصی کارکتر آلن. اما میان فیلمسازان و بینندگان ثابت فیلم فیلم به مثابه جوجه ای در قفس سینمای معمول هالیوود است. در این فیلم از تکنیک های نور پردازی مطیع شده، دوربین روی دست به سبک سینما وریته و برش های میان جمله ای صحه گذاشتن بر رآلیسم مطلق سود برده شده است. این فرم در سال های بعد در بعضی فیلم های دیگر آلن بکار برده شد. این فیلم چه ازلحاظ فرم و چه از لحاظ محتوا تاثیر بسیاری بر سینمای دگما گذاشت. از سوی دیگر یاکوبسن درباره پیدایش دگما می گوید از قِبّل unplugged اریک کلپتون در سال 1992 مفهوم دگما را درک کرده است. این که چطور می شود قطعه های ساخته شده را در استودیوی MTV نوع دیگری نواخت، آن ها را گسترده تر کرد و به آنان تجسم بخشید.
چیزی که فیلم های دگمایی را به ویژه در دانمارک مطرح کرد، پرداخت به موضوعات روز اجتماعی و انتقاد از آن بود. پایه گذاران نهضت دگما 95، در فیلم های اولیه این سبک مانند جشن( وینتربرگ) و احمق ها( فون تریه) با طرح یک معضل اجتماعی که کاملا با زندگی مردم عجین شده - بطوری که بصورت بخشی تفکیک ناپذیر از زندگی آنان درآمده است - بخشی از فرهنگ پوسیده و رو به زوال مردمی را نشان می دهند که اصرار دارند بدون تغییر در رفتار بدوی اشان، هویت خودشان را در پشت این رفتار پنهان کنند. تحریف نکردن واقعیات اجتماعی و پرداخت کامل شخصیت های ملموسی که بخش عمده ای جامعه را تشکیل می دهد، و همچنین سادگی و ساختار غیر معمول این دسته از فیلم ها، فیلم را تبدیل به آینه ای می کند که مخاطب چهره کریه جامعه و زشتی های فرهنگ خود را در ان به وضوح می بیند. به همین علت پایه گذاران این نهضت اصرار دارند فیلم دگمایی باید در زمان حال ومحیط اطراف ساخته شود، و به مسایل جامعه کشور سازنده فیلم بپردازد. به همین دلیل تاثر مخاطب بومی از فیلم بسیار بیشتر از مخاطب خارجی است. از مهمترین این فیلم ها علاوه بر دو فیلم یاد شده، می توان به میفونه، ایتالیایی برای نو آموزان، انسان حقیقی،شاه زنده است و داستان عاشقانه اشاره کرد.
تاکنون 101 فیلم به این سبک در کشور های مختلفی مانند آمریکا، آرژانتین و کره جنوبی ساخته شده است. ولی بیشتر آنها چه از نظر کمیت و چه از نظر کیفیت متعلق به دانمارک، محل تولد این سبک است.
