"جویندگان" یا خارش 7 ساله -
بخش دوم
...حال فارغ از شوخی های بی مزه و خاله زنکی مختص سینمای فورد ( حمام کردن مارتین و دعوای مسخره اش با چارلی – که به برکت وجود همین چارلی شاهد یکی از سخیف ترین مثلث عشقی های تاریخ سینما هستیم – و ... ) که جز زمان، چیز دیگری به فیلم اضافه نمی کند می رسیم به صحنه ای که مارتین و ایتن از چنگال اسکار و یارانش فرار می کنند. سرخپوست های باهوشی که با دزدیدن گاو، مردها را فرستاده بودند دنبال نخود سیاه تا با خیال راحت هر کاری دلشان خواست بکنند، الان مغزشان از کار افتاده و نمی دانند چطور 20 نفری، 2 نفر را محاصره کنند و بکشند. و به این ترتیب ما می فهمیم که دشمنان قهرمان داستان نه تنها پلیدند که احمق نیز هستند.
در پایان هم که مردهای روستا بعد از n سال به خود می آیند و بالاخره دسته ی اسکار را پیدا می کنند و آماده ی انتقام می شوند. این وسط نمی فهمیم حضور ستوان کرین هیل چه گرهی از داستان باز می کند و ظاهرا صرفا برای شیرین کاری و لودگی به فیلم اضافه می شود.
آمریکاییهای شجاع حمله می کنند و سرخپوست های احمق فقط نگاه می کنند و مثل چهارپایان این ور آن ور می دوند و به مغز کوچکشان نمی رسد که از رئیسشان محافظت کنند. رئیسی که آخر سر معلوم نمی شود به دست چه کسی به قتل می رسد.
ایتن یکهو متحول می شود و از کشتن دبی منصرف می شود و او را در آغوش می گیرد و به خانه می آورد. مادر بزرگ خرفت اشک شوق می ریزد و برای بامزه بازی بیشتر آنجای کشیش روستا اووف می شود، لوری و مارتین به هم می رسند و طبق معمول شما سالم می مانید و دشمنانتان همگی نابود می شوند و همه چیز به خوبی و خوشی تمام می شود.
در پایان یادی کنیم از نماهای زیبا و چشم نواز و بازی مسلط جان وین که جویندگان را قابل تحمل تر از فیلمهایی نظیر دره ی من چه سرسبز بود و ... می کند.
