جزیره شاتر

جزیره شاتر
مارتین اسکورسیزی
فیلمی معمایی که مارتین اسکورسیزی تمام تلاشش رو انجام میده تا ابهام رو به بیشترین حد موجود در فیلم بالا ببره . متفاوت ترین کار عمو مارتی در مجموع کار خوبی از آب در اومد . با اولین تماشای فیلم خیلی از سکانس ها به نظرتون بی معنی و اضافه میاد و بیننده احساس میکنه که بعضی از دیالوگ ها و سکانس ها صرفا برای رد گم کنی در فیلم گنجانده شده و فقط هدفش ایجاد یک ابهام در ذهن بیننده است . اما وقتی دوباره و دوباره فیلم رو میبینی به خوبی متوجه میشی که اکثر سکانس های فیلم کاملا هدفمند طراحی شدن و مثل یک پازل همدیگرو تکمیل میکنن ...
تدی دانیلز یک مارشال ارتش آمریکاست که برای یک ماموریت مشکوک وارد یک جزیره مرموز میشه . چاک دستیار تدی سابقه هیچ آشنایی قبلی با تد رو نداره و اولین جرقه در ذهن بیننده اونجا زده میشه که چاک حتی بلد نیست اسلحه رو از کمرش باز کنه . در ادامه سر نخ های ریز و هنرمندانه ای به بیننده داده میشه که تقریبا ما یقین پیدا کنیم که چاک یک پلیس نیست. فیلم تا حدود دقیقه 45 روال عادی رو طی میکنه و بیننده احساس میکنه که مشغول دیدن یک فیلم جنایی هست که در اون یک بیمار روانی به طرز بسیار مشکوکی فرار کرده . اما بعد از مکالمه تد و چاک در قبرستان فیلم وارد فاز جدیدی میشه و چالش های فیلم از این مرحله شروع میشه .
به راحتی نمیشه فهمید کدوم سکانس حاصل توهم تد هست و واقعیت نداره و کدوم سکانس واقعیته و این فیلم رو جذاب میکنه . به درستی نمیشه حدس زد که ملاقات تدی با جرج نویس در زندان توهمه یا ملاقاتش با راشل سولاندو در غار . اگر فرض رو بر واقعی بودن دیدار تدی با جرج نویس بگیریم اونوقت تدی میشه یک بیمار روانی که برای فرار از شخصیت واقعیش داره صحنه سازی میکنه و اگه دیدار تدی با راشل واقعیت باشه اونوقت تدی یک مارشال ارتش آمریکاست که به فعالیت های مشکوک دولت در این جزیره مشکوک شده و دولت هم با طرح یک نقشه تدی رو به جزیره میکشونه و در اثر داروهای دکتر کاولی تدی دچار توهم میشه و به اون انگ دیوانگی میزنن و برای همیشه در اون جزیره باقی میمونه. 
هرچند برای اکثر بیننده ها و منتقدان تدی یک بیمار روانیه و ظاهرا محتملترین گزینه هم همین نتیجه گیریه ولی هنر اسکورسیزی در این فیلم این بود که تونست برای ساعاتی ذهن بیننده رو به جایی بکشه که شاید تدی یک مارشاله و با طرح قبلی به جزیره آورده شده . 
و قشنگترین دیالوگ فیلم هم به نظرم اونجاییه که راشل سولاندو میگه : وقتی بهت انگ دیونگی بزنن دیگه به هدفشون رسیدن . نکته جالب در مورد دیونه ها اینه که اونا واقعیت ها رو هم اگه بگن باز کسی به حرفشون گوش نمیده چون میگن دیونس ...