نئورئالیزم ایتالیا (1942-1951)
قسمت اول
آشکار نیست که اصطلاح نئورئالیزم از کجا ریشه گرفته است . آنچه معلوم است این است که برای نخستین بار در اوایل دهه 1940 در نوشته های منتقدان ایتالیایی ظاهر شد . از یک نظر ، نئورئالیزم بیان کننده اشتیاق نسل جوان برای گسستن از قراردادهای سینمای متعارف ایتالیا بود . در دوره سیطره موسولینی صنعت سینما رو به ساخت حماسه های عظیم تاریخی و ملودرام های احساساتی درباره طبقات بالای اجتماعی (آثاری که به فیلمهای تلفن سفید معروف شده بودند) آورد و منتقدان بسیاری احساس میکردند که این فیلمها غیر واقعی و منحط هستند . یک رئالیزم نو مورد نیاز بود . بعضی منتقدان آن را در فیلمهای فرانسوی دهه 1930 به خصوص در آثار ژان رنوار پیدا میکردند . منتقدان دیگر روی به تولیدات داخلی نموده و فیلمهایی مانند " وسوسه " (1942) ساخته لوکینو ویسکونتی را تحسین میکردند .
امروزه بیشتر تاریخ نویسان سینما بر این باورند که فیلمسازی نئورئالیستی یک گسست قاطع از سینمای ایتالیای دوران موسولینی نبود . مستندهای بازسازی شده مثل " کشتی سفید " (1941) از روسلینی ، هرچند یک فیلم تبلیغاتی بود ، ولی زمینه استفاده مستقیم از رویدادهای معاصر را فراهم کردند . جریان های دیگر فیلمسازی مثل کمدی های با لهجه های محلی و ملودرام های شهری ، کارگردان ها و فیلمنامه نویس ها را تشویق میکردند که روی به رئالیزم بیاورند . در مجموع ، فیلمسازان پس از جنگ ، متاثر از نفوذهای خارجی و سنتهای بومی با هدف افشای شرایط اجتماعی دوران ، شروع به کار کردند . این حرکت به جنبش نئورئالیزم معروف شد .
ادامه دارد ......
منبع : کتاب " هنر سینما " / دیوید بوردول
