فیلم نبراسکا

نبراسکا الکساندر پین نبراسکا ششمین فیلم بلند الکساندر پین است. سومین فیلم جاده ای او بعد از درباره اشمیت و راه های فرعی و هم چنین اولین فیلم او که فیلمنامه اش تمام نوشته دیگری (باب نلسون) است. از همان ابتدا با دیدن لوگوی دهه پنجاه پارامونت گویی پین می خواهد به تماشاگر بگوید این فیلمی است با آدمهای آن دوران. دوران بی شیله پیله و ساده ای که آدمها پیچیدگی های دنیای امروز را نداشتند. به مانند جاده های فیلم از ابتدا تا انتهایشان معلوم است هرچند گاه و بیگاه پیچ و تابی هم می خورند. خوش قلب اند. امروزی نیستند. بیگانه هایی از یک دنیای دور که تماشای شان نوستالژیک است. آدم را یاد خاطره های دور خودش می اندازد. تماشای پیرمردانی که دور هم نشسته اند و حرف چندانی نمی زنند. ذهن هایشان گویی جای دیگری است یا هیچ کجا. برایشان چیزهای کمی هست که اهمیت دارد. چیزهای ساده. گاهی تنها یک چیز. مثل عمو آلبرت که، تنها، می نشیند و جاده را تماشا می کند. اینکه چرا و تا کی را کسی نمی داند. عمو آلبرت جاده را دوست دارد. همین هم کافی است که بدانی. آدمهایی که آنقدر پیر شده اند که تصور اینکه زمانی شمایل دیگری داشتند و شور و هیجانی و مخاطرات و عشق های آتشینی کمی سخت است. نبراسکا فیلمی است که بخوبی نوشته شده و به زیبایی هر چه تمام تر کارگردانی شده. قابهایش به عمق و سادگی کاراکترهایش هستند. عمق ازلی دارند که انگار در هر یک پین می خواهد طول و درازی عمر گذشته کاراکتر اصلیش را نشان دهد. الکساندر پین بازهم در جاده هایش و سفر جاده ایش آمریکا و مردمانش را نشان می دهد. بخش هایی را که در فیلم های دیگران شاید نبینیم. شناخت کارگردان از این آدمها را می توانیم ببینیم. و نگاهی که از بالا یا با استهزا نیست. شاید حتی غبطه برانگیز است. پین آدمهای فیلمهایش را دوست دارد و از تماشاگر می خواهد که همراهشان باشد و دوستشان بدارد. آن جغرافیا را با همه زیبایی هایی که در قابهایش نشانمان می دهد. نبراسکا فیلم بسیار زیبا دوست داشتنی دیگری است از الکساندر پین.